عادات بدی که باید در عکاسی ترک کنیم !

در گرفتن عکس دچار تردید شوید:

ترس از قضاوت مردم

ممکن است شما از طرز فکر مردم نسبت به خود نگران باشید . آیا تاکنون خواسته اید که از فرزند خود در حال گریه عکس بگیرید؟ این مناظر ارزشمند بایستی لحظه به لحظه ثبت شوند. یا اتفاق افتاده است که بخواهید از یک غریبه خوش قیافه در خیابان عکس بگیرید و تنها به این علت که ممکن است از طرف شخص مورد نظر ملامت شوید چند لحظه تردید کنید؟

یکی از بهترین سری عکس های خیابانی که من تاکنون دیده ام مربوط به زاک آریاس (Zak Arias) است. با این که هنوز به دنبال پیدا کردن لینک و اسکن دوباره آن عکس ها هستم، اما باز هم به شدت هیجان زده ام. زاک این عکس ها را با دوربین Fuji x100 که دارای لنز های ثابت۲۳mm می باشند گرفته است (این لنز معادل لنز ۳۵mm در دوربین های با سنسور کراپ است (Cropped Sensor camera) بنابراین متوجه شدید که برای گرفتن این عکس ها او مجبور بوده با فاصله بسیار کم و آزاردهنده ای به سوژه های عکاسی خود نزدیک شود اما در این مورد او به هیچ وجه مردد نبوده است. لحظات ناخوشایند تنها به اندازه یک چشم بهم زدن هستند ولی این عکس های همیشه ماندگار استعداد این را دارند که زندگی را تغییر دهند و نشان می دهند که گفتگو های روزانه برگشت پذیر نیستند. با وجود عکس های زاک من فکر می کنم که بایستی دوربینم را در شرایط نامناسب برای ثبت لحظات بکار ببرم (به عنوان مثال زمان غذاخوردن در بیرون به همراه خانواده).

آماده نبودن برای عکاسی در زمان مناسب

آماده نبودن دوربین می تواند شما را در لحظه عکس گرفتن دچار تردید کند. ممکن است هنوز دوربین را در وضعیت آماده قرار نداده باشید و یا حتی خودتان هنوز در وضعیت مناسب قرار نگرفته باشید. بنابراین دوربین خود را جهت استفاده در موقعیت مناسب که آمادگی عکاسی در آن را دارید تنظیم کنید اما اگر محیط اطراف شما همواره در حال تغییر باشد در این صورت شما دو گزینه برای انتخاب کردن دارید:

شما می توانید در دو مد اتوماتیک و نیمه اتوماتیک عکاسی کنید. من شخصاً مد اولویت با دیافراگم را ترجیح می دهم. این مد به این معنی است که شما باید دریچه دیافراگم را در وضعیت مناسب قرار دهید و خود دوربین سرعت شاتر را تنظیم می کند. اگرچه عکسبرداری در حالت کاملاً دستی همیشه ارجحیت دارد اما با این حال شما تمام آن چه که لازم است تا عکس تان بهترین عکس ممکن باشد را انجام دهید و در تمامی این مراحل سعی کنید مانع ایجاد شک و تردید در وجود خود شوید.

همچنین عکاسی با فرمت RAW (عکاسی بدون فشرده سازی تصویر) به شما کمک می کند تا رنج وسیعی از تغییرات را بعد از عکاسی بر روی عکس انجام دهید بنابراین شما می توانید عکس هایی که کیفیت مناسبی ندارند را بعدا ویرایش و تصحیح کنید.

2- ایزو خیلی پایین

یک عادت بد که بایستی ترک شود، ترس از بکار گرفتن تنظیمات ISO در سطح بالا می باشد. عکاسان زیادی اظهار کرده اند که این عادت را داشته و این عادت آنها از اینجا ناشی می شود که «نمی توانند سطح حساسیت دوربین شان را بالاتر از ۸۰۰ بگیرند». ترس از به کارگیری سطح بالای حساسیت به اندازه کفایت، می تواند خیلی شدید بوده و شما را به گرفتن عکس های مبهم و غیر واضح در شاتر با سرعت بسیار پایین هدایت کند و یا حتی مانع از عکس گرفتن شما شود. به دلایل زیر شما بایستی این عادت نادرست خود را در عکاسی کنار بگذارید:

ممکن است شما از این که تا چه حد زیادی می توانید از دوربین خود کار بکشید، متعجب شوید. اگر شما لنزهای سریعی دارید (مثلاً لنزی که بتواند پاسخگوی یک دیافراگم باز باشد)، از تمام قابلیت های آن استفاده کنید. سپس ایزو را تا جایی که برای گرفتن عکس نیاز دارید، بالا ببرید.

این روزها نرم افزارهای ویرایش عکس، نتایج نامطلوب به کارگیری سطح حساسیت بالا را به خوبی کاهش می دهند.

نویز دیجیتال خیلی هم بد نیست. حتی برای بعضی از عکاسان این مورد مطلوب نیز هست. در واقع بسیاری از ما در عکاسی این ذرات را اضافه می کنیم بنابراین اگر شما یک عکس با سطح حساسیت بالا دارید که اصلاح شده آن در نوع سیاه و سفید بهتر بنظر می رسد، این کار جدید را امتحان کنید و تمامی نویز موجود در عکس را به عنوان این دانه های ریز به تصویر بکشید.

در حال حاضر این نظر وجود دارد که در دوربین های فول فریم، سنسورها میزان نویز کمتری تولید می کنند. این طرز فکر باعث شد که من اغلب اوقات دوربین با سنسور کراپ (Cropped Sensor Camer) خود را برای مواقعی که نیاز به سطح حساسیت بالا داشت به کار نبرم. ولی بعد از این که یک دوربین فول فریم گرفتم سنجش هایی بین سطح حساسیت عکس های گرفته شده با دو دوربین انجام دادم که بسیار شگفت انگیز بود چرا که هیچ تفاوت اساسی بین دو عکس وجود نداشت و نگرانی من بی مورد بود.

3. وسواس روی پیکسل ها

یک موضوع مهم دیگر که در مورد آن بایستی صحبت کرد عادت بد وسواس روی پیکسل های عکس است، چون این مورد ممکن است یکی از دلایل ترس شما از عکاسی در حساسیت های بالا (ISO) باشد. اگر شما عکس های خود را روی کامپیوتر تا ۱۰۰% بزرگ نمایی کنید و داد بزنید «وای نویز ،وای نویز» در این صورت شما یک وسواسی پیکسل کامل هستید. هیچ لازم نیست که پیکسل ها را یکی یکی بررسی کنید، مگر اینکه بخواهید این عکس را روی بدنه اتوبوس چاپ کنید. من موارد زیر را برای بهبود وضعیت این افراد وسواسی پیشنهاد می کنم:

بزرگ نمایی تصویر تا ۱۰۰% را متوقف کنید. فقط برای ویرایش، عکس را فول اسکرین کنید اما به ویرایش تصویر در بزرگ نمایی ۱۰۰% اصرار نورزید. نتیجه نهایی را در ذهن خود نگه دارید و آن را به عنوان عکس اصلی در نظر بگیرید.

یک عکس که شما را دچار بحران نگرانی از پیکسل ها می کند انتخاب کرده و یک پرینت آزمایشی از آن بگیرید. به عنوان مثال آن را در سایز (۱۶×۲۴) چاپ کنید. هنگام خروج عکس از پرینتر شما کاملاً از کیفیت عالی آن متعجب و راضی خواهید شد.

اگر شما عکس ها را برای قراردادن در وب سایت می گیرید می توانید کاملاً آرامش خود را حفظ کنید. خیلی از عکس های غیرقابل چاپ هنگام استفاده به شکل آنلاین فوق العاده به نظر می رسند.

یکی از دلایلی که در وهله اول باعث می شود شما عکس خود را بزرگ نمایی کنید این است که کارخانه های سازنده دوربین این عقیده را القا می کنند که به شما نشان دهند مدل جدید دوربین های آنها چقدر عالی بوده و چرا شما باید آنها را خریداری کنید. قبل از این که من کار عکاسی خود را به صورت حرفه ای شروع کنم، برای خرید وسایل و اسباب عکاسی اقدام می کردم و هر زمان که مشخصات دوربین عکاسی را بررسی می کردم آنها پر از عکس های زوم شده بودند. همگی حاوی این پیام بودند که «ببینید دوربین جدید شما چقدر فوق العاده می تواند باشد». بنابراین در حالت طبیعی این مورد که ما عکس هایمان را در حالت بزرگنمایی بررسی کنیم کاملا عادی است. پس این عادت خود را ترک کنید چون این مورد به هنر عکاسی مربوط نبوده و بستگی به نوع دوربین ها دارد.

4.عکاسی شانسی

بله، روی صحبت من با شما آقا و خانمی است که مثل رگبار عکس می گیرند. ما با این خیال واهی که بدون استفاده از فکر و با یک عکاسی دیوانه وار می توانیم تصاویر دلخواهی بر روی کامپیوتر داشته باشیم، کاملاً در اشتباه هستیم. بله شما این تصاویر را خلق کرده اید. این نوع عکاسی مثل این است که بخواهید با پاشیدن رنگ بر روی بوم بطور نامنظم به یک کودک نقاشی بیاموزید. کودک نگاه می کند ولی نمی داند چگونه عین آن کار را تکرار کند. این دقیقا کاریست که شما با دوربین خود انجام داده اید.

این عادت یک سری مشکلات دارد و به دلایل زیر شما باید همین امروز آن را ترک کنید:

شما نمی دانید که چگونه آن عکس ها را گرفته اید. بنابراین قادر نخواهید بود دوباره آنها را خلق کنید. البته این مورد در عکاسی شخصی زیاد مهم نیست ولی در مورد مسایل کاری و این که شما این عکس را برای مشتری گرفته اید مسلماً مشکل ساز خواهد بود. مشتریان با تکیه بر توانایی ها و نمونه عکس های مشتریان قبلی خواستار کار شما هستند.

بخشی از رسالت شما به عنوان یک هنرمند بهره برداری از یک نیروی درونی است و شما باید این نیرو و فکر را در بیرون به نمایش بگذارید. عکاسی یکی از راه هایی است که شما می توانید این فکر را بیان کنید ولی انجام آن به این طریق چیزی جز نمایش هرج و مرج نیست.

با عکاسی رگبار گونه و بدون فکر شما نمی توانید یک پروسه را دوبار خلق کنید. تا اینجا من این موضوع را کاملاً بیان کرده ام ولی یک دلیل دیگر برای ترک این عادت این است که این نوع عکاسی کاری از روی صداقت نیست. دوربین شما مثل قلموی یک نقاش است بنابراین به عنوان یک هنرمند شما باید بتوانید دوربینتان را تحت اختیار و اراده خود بگیرید. شما باید دوربینتان را کنترل کنید نه دوربین شما را. ترک این عادت وقتی از وجود این مسئله آگاه باشید برایتان بسیار راحت خواهد بود.

5. ویرایش همه چیز

همه ما به دلیل عکس گرفتن های بیشمار اشتباه می کنیم. این عادت با گذشت زمان تغییر می کند. اما عادتی که ما به اجبار بایستی ترک کنیم ویرایش همه عکس هایی است که می گیریم. راه کارهای زیر برای رسیدن به این هدف موثرند:

عکس هایتان را گلچین کنید. من این کار را در نرم افزار Lightroom انجام می دهم. انگشت چپ را روی “x” و انگشت راست را روی “<” قرار می دهم. با “x” عکس ها را حذف کرده و با “<” عکس ها را نگه می دارم. عکس های حذف شده از عکس های باقی مانده بیشترند. بعد از این کار عکس های حذف شده را کاملا از روی کامپیوتر پاک می کنم این کار فضای بیشتری برای من باقی می گذارد. * بعد از این مرحله دوباره عمل گلچین کردن عکس ها را تکرار کنید.

و باز دوباره تکرار کنید. حالا شما یک سری عکس های مناسب برای ویرایش دارید.

به من اعتماد کنید وقتی شما از شر عکس های بدرد نخور خلاص شدید دیگر تصویری از آن ها در ذهن شما باقی نمی ماند. وقتی بر روی عکس های باقی مانده تمرکز کنید عکس های حذف شده تاثیری بر ذهن شما نخواهند داشت. من با قاطعیت به شما می گویم که حتی یک عکس حذف شده را نیز بیاد نمی آورم. هیچ افسوسی در کار نیست و شما برای حذف عکس های اضافه حسرتی نخواهید داشت.

از تمامی موارد ذکر شده در بالا، ترک عادت آخری از همه سخت تر است. حذف یک عکس همیشه یک مقدار آزاردهنده است. من همیشه وقتی این کار را می کنم احساس بدی دارم ولی طبق تجربه ای که داشتم این کار به شما فرصتی برای خلق انبوهی از کارهای شگفت انگیز می دهد. تو میتونی!

منبع مطالب : http://www.ithk.ir/1393/02/habits-bad-the-the-the-photography-leave-we

نظرات شما عزیزان: